De meeste patiënten komen op een zaal, en dat valt niet mee als je gewend bent alleen met jezelf in één kamer te verblijven. Ik heb het niet over snurken of zo, of dat ze praten, die andere patiënten. Als je daar geen zin in hebt, moet je gewoon een Sennheiser koptelefoon van uitstekende kwaliteit opzetten. Je hoeft het geluid niet eens aan te zetten, want je hoort niets meer.
Nee, ik heb het over de sores van je medepatiënten, die stuk voor er nog wel veel erger aan toe zijn dan jijzelf. De mensen die met een delier uit de OK komen, zoals een van mijn overbuurmannen, die 2 dagen na zijn openhartoperatie de hele dag bezig was om uit zijn van extra zijschotten voorziene bed te klimmen, op eigen kracht naar het toilet ging en aan de ravage te zien vanaf een paar meter afstand getracht had in de pot te piesen.
Of de meneer die naast mij lag met zoveel slangen in zijn lijf als ik nog nooit gezien heb en waaruit toen hij op de po-stoel zat,opeens sloten bloed gulpten: Aorta gesprongen. Was het niet zo dat mensen die gerepareerd zijn aan een gescheurde aorta zes weken plat moesten blijven liggen en niet mochten drukken bij het poepen? Waarom moest deze nog doodzieke man dan zo nodig van zijn katheter af en op de po-stoel? Ja, toen de verpleging zag dat hij ter plekke doodbloedde handelden ze wel mega-adequaat, maar wij andere patiënten hadden zo onze vragen. Hij is na ruim 10 dagen op de IC weer op de afdeling teruggekomen. Nu in een eenpersoonskamer.
En dan de overbuurvrouw. Zeker 80 jaar oud, net een paar dagen eerder van de dood gered. Toen had ze het heel benauwd gehad. Nu was dat weer zo en ze was dus weer doodsbang. Om de haverklap riep ze de zuster. De eerste keer omdat ze op de po moest en bang was, dat als de zuster niet snel genoeg kwam, het bed vol zou liggen. De zuster kwam niet snel genoeg, dus het bed lag vol en dat vond ze vreselijk. Ze werd op de po-stoel gezet en terwijl de broeder schone lakens ging halen, liep ook de verpleegster weg. Dat kon niet, want dit frêle vrouwtje van 43 kilo kwam niet met haar benen bij de grond en zat heel wankel. Toen ze eindelijk weer tussen schone lakens lag, kreeg ze het steeds benauwder. "Zuster ik ben zo benauwd, kunt u daar niets aan doen?" De zuster kon niks, maar na tig keer zuster roepen, raakte de zuster geïrriteerd. "Mevrouw X, er zijn nog andere patiënten. Mevrouw X ik heb het er nu toch wel mee gehad. Mevrouw X ik ben er helemaal klaar mee." Ik geef het je ook te doen, zeker als er nog meer patiënten met hetzelfde gedrag zijn. Iedereen zou er gek van worden. Maar deze mevrouw was - terecht zo als even later zou blijken - doodsbenauwd.
Ik lag tegen dommelen aan, het was inmiddels al heel laat geworden. Op een gegeven moment merkte ik dat mevrouw X naar een ander kamertje was gebracht, opdat wij geen last van haar zouden hebben. Van daar hoorde ik haar nog een tijd roepen en opeens was het stil. Mevrouw X was overleden.
Dit soort dingen, die gaan niet in je kouwe kleren zitten. Hiervan verandert een toch al heftige all inclusive long stay in een enorme nachtmerrie. En vallen de medische missertjes, de onhebbelijkheden van de toch al oneetbare keuken, de beroerde communicatie tussen de disciplines en afdelingen en de slechte voorlichting die mijzelf overkwamen, volledig in het niet. Maar je neemt het vervolgens wel mee naar huis.
"Kom je nog een beetje aan lezen toe? Schilder je nog wel wat? Waarom ga je niet naar de internetplek?" Hierom niet, onder andere.
In elk ziekenhuis bevindt zich een stilteruimte. Nou, als er ergens behoefte aan is, dan is het wel aan een zootje boksballen, een sloopruimte...een brúlplek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten