Daar komt de thoraxchirurg.

Je moet er wel wat voor over hebben, maar dan komt de berg toch naar Mozes. In januari had ik eindeloos en tevergeefs gevraagd of de thoraxchirurg - zoals beloofd - een paar minuten van zijn kostbare tijd zou willen vrijmaken om mij te vertellen hoe hij mij zou gaan opereren. Tot een paar uur voor de operatie wist ik niet wat de mogelijkheden waren en wat het ging worden.
Nu, na de 'hit and run', na de endocarditis, kwam de chirurg een praatje maken. ik heb me luisterend opgesteld en mijn bek viel los.

"Ik had u bij de OK van februari een nieuwe klep moeten geven, want hij lekte nog wat na de reparatie, maar gezien uw jonge leeftijd hebben we besloten om dat niet te doen, mijn fout, maar als ik geweten had dat zes weken later de klep alweer fase 2 lekte, had ik u terug op de operatietafel gelegd."

Dit verhaal stond wel heel erg haaks op de mededelingen van de cardioloog, toen ik vroeg, wanneer krijg ik nou een nieuwe klep. Hij zei: "wij opereren niet graag opnieuw binnen een half jaar". En in september na een half jaar: "Dokter wanneer krijg ik nou een nieuwe klep. Ik maak me zorgen want al die TIA"s kan alleen maar komen door rotzooi in mijn hart en ik ben zo bang dat er straks geen nieuwe klep meer in kán." "Nee mevrouw Heijnen, u heeft zo'n klein lek daar kan ik bij de thoraxchirurg niet mee aankomen"(sic!). En dan nog het alleraardigste, werd volgens mijn ontslagpapieren in april via de echo al niet vastgesteld dat ik hartfalen fase 2 á 3 had?

Dus ik vertelde dit hele verhaal aan de verpleging. Hun commentaar: die thoraxchirurg heeft achteraf makkelijk praten. Volgens mij die cardioloog ook.

En dan nog wat leuks...in de folderkast op de afdeling lag een informatiebrochure over bacteriele endocarditis. Toen werd ik helemaal listig, want ik had, naast een kort koortsje in september, alle verschijnselen, en zeker ook de zo kenmerkende puntbloedinkjes, waar niemand de afgelopen maanden naar gevraagd had. Ik had dat wel gemeld aan de trombosedienst, maar die deden of hun neus bloedde, zoals te doen gebruikelijk.
Hadden ze me dit foldertje meegegeven na mijn eerste OK, dan had ik misschien wel eerder geopereerd geworden. Ik zeg 'misschien', want op het journaal (!) was een item dat de meeste artsen het niet leuk vinden als de patiënt zo eigenwijs om via andere bronnen zich te informeren.