Twee maanden Antoniusziekenhuis samenvatten

Twee maanden St Antoniusziekenhuis samenvatten,

dat valt niet mee.
Laat ik het maar opsplitsen

Opname en operatie
Op 8 oktober sprak ik eindelijk eindelijk, na reeksen tia's en andere ellende, een cardioloog. Niet mijn eigen. Een cardiologe die mij niet kende en uitgebreid de tijd nam. Zij vermoedde dat de tia's het gevolg waren van rommel in mijn hart, waarvan stukjes loslieten. Dat dacht ik al heel lang, maar zij was de eerste professional die dat vermoeden uitsprak. Dat is alleen goed te zien op een Thoraxecho. Die kon helaas pas een paar dagen later gemaakt worden.

12 oktober. Omdat er voor mij heel wat afhing van de uitkomst van de thoraxecho ( TEE), vroeg ik of ik op de uitslag kon wachten. Nee, dat kon niet, dat moest de cardioloog eerst nog bekijken, nee, telefonisch consult met de cardioloog eind van de maand was vroeg genoeg... Nou, we waren nog niet ter hoogte van Driebergen of de telefoon ging. De cardiologe. Of ik maar meteen rechtsomkeert wilde maken, ze hadden de afdeling al geinformeerd en ik werd daar verwacht met mijn pijamaatje.
Dat ben ik dus wel eerst thuis op gaan halen met Susan, want ik had zoiets van : ik laat me mijn middag niet verpesten door een cardioloog. In het ziekenhuis aangekomen stond er bij wijze van spreken al een welkomstcomite klaar. Inderdaad, er zat allemaal aanwas in mijn hart en waarschijnlijk zou ik as weekend onder het mes gaan.
Eindelijk! Dacht ik.

Donderdag kreeg ik weer een TIA. Voor mij inmiddels de zoveelste, dus ook niks bijzonders, maar om de zaalzuster ook iets te melden zei ik: volgens mij heb ik nu een TIA. Toen de TIA heftiger werd en ik tijdelijk ook niet meer goed kon praten, sloeg blijkbaar bij het medisch team de paniek ook eindelijk toe. Mijn kinderen moesten komen, want om zes uur kwam de chirurg praten en ik zou vanavond al geopereerd worden. De zaalarts keek inmiddels uit zijn ogen alsof híj kalmerende middelen nodig had. Toen de kinderen er waren konden ze mij meteen doorrijden naar de holding, waar ze tot hun stomme verbazing mochten blijven om afscheid van mij te nemen.

Vanaf dit moment herinner ik me niks meer, tot ik op de IC wakker werd en niet het idee had dat ik een operatie ondergaan had.

Mijn kinderen daarentegen waren door een hel gegaan. Ze waren door een hel gegaan. 's Avonds was er voor hen geen gastvrouw om ze op te vangen, dus zworven ze door de ruimten in de buurt van de IC op zoek naar een plekje. Als informatie hadden ze te horen gekregen dat als complicatie van de operatie ik een bloeding zou kunnen krijgen en dat zou heel erg zijn. Toen ik klaar was, hoorden mijn kinderen het personeel erge ruzie maken en ze vingen twee woorden op: bloeding en de naam van mijn chirurg, dus trokken ze de conclusie dat ik dood was. God zij geprezen is dat niet waar.

Op de IC lag ik de volgende dag voor mijn eigen gevoel tamelijk wakker te zijn, met deze aantekening dat ik thee wilde gaan zetten en andere huishoudelijke bezigheden wilde verrichten, want ik dacht dat ik thuis was. Veel later begreep ik dat dat een hallucinatie was. Ik lag met vier mensen op een zaaltje en de anderen waren nog heel erg in slaap. Wat géén hallucinatie is, was dat de verplegers de volgende dag mijn haar hebben gewassen! Geweldig! Omdat ik volgens hen een all inclusive had geboekt. Jongens, ik ben jullie namen vergeten, maar jullie hebben een verpletterde indruk op me gemaakt!

Op zondag ging ik naar de medium care en daar hoorde ik wat er nu echt aan de hand was: ontsteking in het hart, endocarditis en tijdens de operatie was mijn mitralisklep vervangen door een kunstklep. Ik was tijdens wat de chirurg een hit-and-run operatie noemde op het nippertje op tijd geopereerd. Mijn all inclusive verblijf zou nog zeker zes weken gaan duren, want ik zou verschillende zware antibiotica gaan krijgen...
daarover en over zes weken hospitaalorganisatie en -commmunicatie volgend blog meer.