Weer naar de kaakchirurg

Ik lijk een soort stroop aan mijn kont te hebben voor medische mallotigheden. Nu weer de kaakchirurg. Ik had al een akkefietje met de paradontoloog vs kaakchirurg gehad, zie een van mijn blogs van vorig jaar. Nu - na de ontsteking in mijn hart - is de situatie helemaal anders. Ik moest zo snel mogelijk eventuele bronnen van infectie uit mijn mond hebben, vond ik.

In het ziekenhuis had ik een foldertje over endocarditis gevonden. Werd ik meteen al heel boos over, want als ik dit foldertje bij mijn ontslag van de eerste hartoperatie had meegekregen, had ik zelf de symptomen eerder herkend. Enfin, per jaar krijgen ongeveer 250 mensen deze ziekte. Ik had het al en wil niet één van de 10 worden die het dit jaar voor de tweede of derde keer krijgt. Dus dacht ik, als ik daarvoor mijn been moet laten amputeren, ook best. In ieder geval een consult van de kaakchirurg, om te kijken of er wat uit moet.

Zie het maar eens voor elkaar te krijgen. Zo'n consult krijgen, als je zelf bedenkt dat je het nodig hebt, dat kost ff tijd. De aanvraag gaat via de zaalarts, en die haalt er een hoge piet bij en daarvan krijg je dan eerst een college endocarditis en dat men daar tegenwoordig toch anders tegenover staat etcetcetce. Blablabla. Voor mij gold dat ik vorig jaar een kans van 250 op 17 miljoen had om dit te krijgen en dat die kansen nu aanmerkelijk verbeterd zijn, nl naar 10 op 250. Ergo, dus, nu wel de mond nogmaals laten bekijken door kaakchirurg. Gelukkig, de heren zijn overtuigd. Ik mag naar de kaakchirurg.

Alsof ze een een-tweetje gespeeld hadden: van de kaakchirurg kreeg ik hetzelfde college nogmaals, waarop ik hem confronteerde met mijn kansberekening, waarop ik naar de mondhygiëniste mocht om gebit te laten reinigen en pockets op te meten. Conclusie: er moeten 5 kiezen uit. En dat gaat gebeuren als ik nog de antibiotica's krijg.

Voor het trekken vertelde ik de kaakchirurg dat ik 3 verschillende soorten bloedverdunning gebruik EN dat ik van mijn inmiddels overleden vader moest zeggen tegen iedereen die iets uit mijn gebit ging trekken, dat in onze familie erg nabloeden en terugtrekken van het tandvlees voorkomt. Arts verdooft gebit, trekt 5 kiezen en hecht het zootje. Ik krijg twee tamponnen in mijn mond, een ice-pack met reclame voor het ziekenhuis en een foldertje waarin staat dat ik de tampons bij ernstig bloeden na een uur mag verwisselen.

Afgezien van de pijn beginnen mijn kaken eenmaal in mijn ziekenhuisbedje als een rund te bloeden. Ik mag het bloed niet inslikken, want daar wordt je heel misselijk van, dus ik spuug kledders stolsel op. Het bloed druipt echt uit mijn mond en verplegers en zaalarts, die mijn HB alweer naar beneden zien rennen, zijn er van overtuigd: er moet een kaakchirurg komen om het zaakje goed te hechten.

Dat kost dan ook weer de nodige overtuigingskracht van de thoraxchirurg die op dit moment zaaldienst heeft; ook een kaakchirurg komt niet zomaar van de bank af. Als ze komt blijkt de verdoving met het bloed mijn kaken uit te lopen. Dus tijdens deze tweede hechtronde knijp ik de hand van de verpleegster fijn en de stang van mijn bed. 's Nachts - het bloedt inderdaad niet meer zo erg - slaap ik, dankzij de Brufen-bruis, want het doet echt pijn.

Nou, hierna heb ik mijn kaken goed op elkaar gehouden. Niks gegeten, want alles smaakt vies als je de hele dag bloed in je mond hebt. Op donderdag begon het zaakje weer zodanig te lekken dat ik terug moest naar de kaakchirurg. En 10 dagen later - ik was inmiddels al uit het ziekenhuis ontslagen - mocht ik terugkomen om 'de hechtingen eruit te laten halen'.

De vier dagen voordat de hechtingen eruit mochten bloedde alles aan een stuk door en er vormden zich ook een soort rare bloeddruiven in mijn mond die om de zoveel tijd openbarstten. Verder voelde ik enorme stolsels en andere vreemde uitwassen. Ik was benieuwd hoe dat hechtingen eruit halen zou verlopen.

De nietsvermoedende dames die dat varkentje zouden wassen ruimden de grootste puinhoop uit mijn mond en concludeerden toen dat zij daar hun handen niet verder aan zouden gaan branden. Onder godbeterhet het motto 'slappe heelmeesters maken ...etc" heeft de kaakchirurg himself ("hij mag zijn eigen rommel opruimen")minutieus het hele riedeltje nogmaals gehecht. Drie maal is scheepsrecht.

Als patient moet je dan zelf bedenken dat je je mond dan beter de komende dagen kunt spoelen dan poetsen, maar je wordt wel de volgende ochtend door de belangstellende geneesheer opgebeld, of je de nacht goed doorgekomen bent (ja dus, dank zij de Brufen alweer) en dat hij toch wel antibiotica wil voorschrijven (godzijgeprezen, want het klopt en het veegt en het zuigt en is enorm opgezwollen).

Inmiddels zijn we weer een week verder, ik kan alweer kauwen met de rechterkant, en al die draden die in mijn mond hangen gaan er over een week uit. Al met al meer last gehad van het trekken van die kiezen dan van al die hartoperaties bij elkaar. Nog even doorbijten.