Het verpleeghuis ontsnapt!

8 december 2010
Rustenburg Wageningen, my Gawd!!!

Omdat direct vanuit Nieuwegein naar huis niet zo'n goed idee leek, kreeg ik tot eind februari een verpleeghuisindicatie. Ik wou graag in Wageningen en daar was Rustenburg de enige mogelijkheid.

Wat een hartelijk welkom op de TOP-kamer! Ik had me niet echt verheugd op het verblijf in een 'zorghotel' en dat is maar goed ook. De centrale entreehal wekt nog de indruk dat kosten nog moeiten gespaard zijn om er hier iets leuks van te maken. Bij nader inzien heeft waarschijnlijk één van de vrijwilligers met een budget van 3 euro vijf en zeventig, een zootje bejaarde schoenen en wat kartonnen dozen, een Sinterklaasschoorsteen ambiance ingericht door de ongetwijfeld lege dozen in te pakken in klaaspapier van de Action.
En fijn, we kunnen er langs lopen. Tegen twaalf uur ´s middags is het een drukte van belang in het bejaardenoord. Althans bij de twee krappe liften, waar nauwelijks 2 rollators met bestuurder tegelijk inpassen. Blijkt dat lift links het komende uur exclusief is gereserveerd voor de etenskarren en de rechterlift van het 8 verdiepingen hoog gebouw voor alle oudjes die zich natuurlijk ook op dit tijdstip naar de eetzaal laten takelen.
Na een stief kwartiertje arriveren we op de 8e etage en worden door de aardige maar gehaaste (“bent u er nu pas, ik moet om half drie weg” het is ongeveer 12 uur) gastvrouw gewezen op het prachtige uitzicht over tout Wageningen en zijn uiterwaarden, alles vandaag ook nog ereis in besneeuwde toestand. Vandaag al - nog geen dag later - blijkt dat toch echt het enige prachtige wat deze 39-jarige inrichting te bieden heeft. En dan heb ik het voorlopig uitsluitend over de inrichting.
Mijn kamer ligt echt op de uiterste top, 8e verdieping, helemaal aan het eind. Vandaar de aanduiding Top-kamer, denk ik , want verder is het knudde. Als we de deur opendoen komt een enorme rookwalm ons tegemoet: de buurvrouw mag roken op haar kamer. Geen probleem, als ze de lucht ook op haar kamer kon houden, maar dat kan ze niet, want de deuren, eenmaal in het slot gevallen, waaien zonder aantoonbare oorzaak vanzelf open. Eenmaal in kamer 8A treft ons de bijzondere inrichting. Een goed bed, verstelbaar, schuimmatras, antiplas-steeklaken: lijkt geen probleem. Best grote kast met hang- en leggedeelte, enorme TV, grote koelkast. De slappe thee-kleurige vuile wanden zijn echter kaal, de vensterbank afgebladderd, alle tafeltjes wiebelen vervaarlijk en de boel is opgevrolijkt door twee vaasjes met 'verse' bloemen, die aardig op weg zijn naar hun volgende staat, die van droogboeket en twee nog veel troostelozer uitgedroogde plantjes. Dit gooi ik de vuilnisbak in. Dan blijven er nog een stuk of wat verlepte plantjes over, maar die zijn van plastic. De zwarte vlekjes op de grond zijn uitgedroogde vliegen. De bruingelige vinylvloerbedekking ziet eruit alsof er in jaren geen dweil overheen gegaan is, wat waarschijnlijk ook zo is, want schoonmaken gebeurt hier één keer per 14 dagen en “dan krijgt u ook een schoon laken op uw bed.”
Dan de douche - WC- combinatie, benauwd en vies is eigenlijk de hoofdkwalificatie. De doucheruimte van 80 x 75 cm staat vol met een plastic eetkamerstoel en vier ondersteken. Er is geen douchegordijn. Het afvoerputje is fraai kopergroen uitgeslagen. De toiletrol is zó opgehangen dat je die als eerste nat sproeit en voor het reinigen van een en ander ligt er een oud opgedroogd schuursponsje van 5 cent inkoop, dat eruit ziet alsof iemand er zijn sigaar op heeft uitgedrukt. Kortom, het geheel wekt de indruk dat het in geen 80 jaar gebruikt is. Dat dit ook niet helemaal bezijden de waarheid zal liggen, blijkt als ik zo stom ben om hem uit te proberen. De waarschijnlijk volkomen verkalkte douchekop geeft een straal alsof iemand naalden in je vel steekt en sproeit vanuit alle aansluitingen. Het afvoerputje zit ook verstopt, binnen de kortste keren stroomt het minidrempeltje over en daarmee zal zich binnenkort de rest van de douche en het keukentje met water vullen, dus ik stop er maar mee. De technische dienst 'zal er naar kijken'. Meer zullen ze wel niet kunnen, want voor kleine reparaties aan de topkamer zal ook wel niet meer dan 3,75 per jaar zijn uitgetrokken, anders was dit natuurlijk gewoon in orde.
Er is nog een andere douchemogelijkheid, in het schoonmaakhok. Althans ik denk dat het dat is, want daar staan de schoonmaakkarren, ja, waar moet je ze anders die 13 dagen laten? O en er staat een enorm bad met lift in en daaraan hangt een doucheslang. Helaas is er geen mogelijkheid om de slang op te hangen. Wat er wél hangt is een indrukwekkende incontinente lucht. Het geheel ziet eruit zoals je je een badkamer voorstelt in een oost-europees verpleegtehuis. Hier gaat het merendeel van de oudjes één maal per week 10 minuten ‘in bad’. Niet echt iets om naar uit te kijken.
Zijn er gemakken voor de wat jongere oudere? Internet? Ja, tot 5 uur, daarna zit de blauwe kamer dicht. De voordeur trouwens ook. Fitnessruimte, kroeg, zwembad? Forget it! Voor de zoveelste keer krijg ik als antwoord: “U bent de eerste die hiernaar vraagt.”
Nou, niet moeilijk doen, zorgcontract ff doorlezen en ondertekenen. Dat gaat al meteen fout in de begeleidende brief, waarin naast het contract in duplo ook informatie over Rustenburg en een activiteitenoverzicht en zo als bijlage zijn vermeld, maar niet aanwezig. Dat laatste waarschijnlijk bij gebrek aan activiteiten. In het contract staat dat het wordt opgezegd “: a- door overlijden van de client”. Lekker opwekkend om dit als eerste mogelijkheid te lezen, als je hier aankomt om aan te sterken. Ik hoor het antwoord al :”U bent de eerste die hier niet overlijdt.” Verder krijgen mijn erfgenamen dan 24 uur de tijd om mijn kamer te ontruimen. Volgens mij hebben die de eerste 24 uur wel wat anders te doen, dus met deze clausule wil ik hen niet opzadelen. Mocht ik bij leven weg willen, dan is mijn opzegtermijn 1 maand. Aangezien ik nog voor de kerst thuis wil zijn, vormt dit nog een reden om het contract niet te ondertekenen.

Tjonge jonge.."ik ga hier gisteren weg" sms-te ik aan Keld, die me hier geïnstalleerd heeft. Wat doet dat grofvuil op het balkon, waarom moet ik eten van een placemat waar van verre de bakterien vanaf druipen? Waarom krijg ik wel een hard ei, maar geen zout? “Heeft u er zout bij?” “Nee.” “Is er een manier om zout en peper bij het ei te krijgen?” “Nee. Dan moet ik het helemaal beneden uit de keuken gaan halen en het zit in een hele grote pot.” “Is er door u een creatieve manier te bedenken om zout en peper bij mijn eitje te bezorgen?” “Nee!” Je gelooft je oren niet, maar dit is dan letterlijk de conversatie met de ontbijtgastvrouw van Rustenburg.

Zijn er positieve puntjes? Ja, die zijn er. Het om twaalf uur verstrekte warme eten is eetbaar en de soep is lekker. Het ontbijtbuffet is ruim voorzien van luxe vleeswaren. ( Vegetariers of medelanders die geen varkensvlees eten - “die hebben we hier nog nooit gehad” – zullen het zwaar hebben.) Maar dit weegt in totaliteit niet op tegen de immense treurigheid, de vuilheid en de ‘verzorging’, die bestaat uit het verstrekken van een weegschaal uit 1910 en het op onjuiste manier prikken van Fraxiparine. Die moderne spuiten is het verplegend personeel hier niet gewend. Nou, dat kan ikzelf ook. Op naar huis, thuishulp en buurtzorg is binnen een half uur geregeld. Ik kan beter thuis lekker tussen mijn eigen bakterien zitten. Frans komt me bezoeken en brengt me meteen naar huis. Heerlijk!

En nu thuis, kan ik dit lekker op mijn blog zetten, mijn achterstallige mail lezen en een beginnetje maken met de inhaalslag van 7 weken ziekenhuisverblijf, hartoperatie, ontsteking in mijn hart en alles wat zich daar heeft afgespeeld.