December 2011: eindelijk is bij mij het knopje om. Afgelopen dagen besloten dat ik 92 en een half word! Zo. Dat geeft moet ik zeggen een totaal andere kijk op het leven. Waarom? Omdat ik me er opeens van bewust was dat ik net deed alsof ik denk dat ik toch niet ouder zal worden dan 65, áls ik dat al zou halen. Met alle gevolgen van dien, want je gaat je daarop instellen. Je wilt je boeltje aan kant hebben. Opeens na 50 jaar krijg je de onbedwingbare behoefte dat je nu toch wél eens die verhuisdoos vol foto's moet uitzoeken, afdrukken en inplakken. Plotseling bezoek je elke reissite, want het wordt nu haast maken met het bezoeken van al die uithoeken der aarde die je nog moet zien. Je gaat je levensverhaal schrijven, althans maakt daar een beginnetje mee. Je gaat als een gek sokken breien, want nog niet elk familielid heeft sokken van jou en als je tóch op de bank zit...24/7 TV-kijken, want iemand die nog maar 4 jaar te leven heeft kan natuurlijk niet veel anders. Een vrouwentand en een paardenhand staan nooit stil, immers. En als je dan onbewust denkt dat je toch nog maar 3 jaar te leven hebt, misschien nog wel minder, waarom zou je dan uberhaupt nog wat doen. De revalidatiefysiotherapie geeft toch ook niet het vermoeden dat er nog wat aan te verbeteren valt.
Kortom: als dan opeens het kwartje valt (met die euro inderdaad een zeldzaamheid), dan daalt er een grote rust over je neer en kan er opeens van alles. Het eerste wat ik geregeld heb is een ultragoedkoop reisje naar Egypte en daarna een abonnement op de sportschool. Over het Egyptereisje zal ik ooit nog wel eens wat vertellen, de tocht naar de sportschool werd enerzijds ingegeven door onvrede met mij revalidatiefysiotherapie, anderzijds uit de vermagerde zorgvergoeding: in 2012 zou ik alle fysiotherapie zelf moeten gaan betalen, en dat kan bruin niet trekken.
Ik kan nu voor 40 piek in de maand 7 dagen per week onbeperkt sporten, zumbajen, pilatussen, spinnen, fitnessen, zonnebanken, koffie thee en energydrank nuttigen, saunajen en nog wel tig andere leuke dingen, wánneer ik maar wil. Ik heb de keuze uit tientallen indrukwekkend eenvoudige apparaten en ik kom de ene na de andere bekende, oude bekende of leuke onbekende tegen, met wie over andere dingen dan chronische ziektes te praten is. Niet dat chronische ziektes snel gaan vervelen als onderwerp, maar het blijft toch vrij eenzijdig. Het vrolijke jonge personeel zegt uit eígen beweging goejedag, ik kan er gratis onbeperkt douchen en het is ook nog eens aan het eind van de straat! Wat wil een mens nog meer?
Dus ik ben elke ochtend die ik maar kan een paar uurtjes in de sportschool te vinden. En daarna ben ik bekaf. Dus die foto's, dat levensverhaal, die sokken... dat blijven voorlopig onafgemaakte werkjes. Als ik hiermee geen 93 word dan weet ik het niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten