In de Franse Ambulance

In de Franse Ambulance

Dat de eerste hulpverlening in Frankrijk behoorlijk snel en adequaat is, wist ik al. Ruim 25 jaar kom ik er zeker twee keer per jaar om cursus te geven. In die tijd hebben we toch een aantal keren voor cursisten een beroep op de pompiers moeten doen. Zelf in de ambulance liggen is natuurlijk wat anders.

Ik twijfelde of ik wel naar Fr zou gaan, maar omdat ik voor mijn doen, dankzij waarschijnlijk de amiadorone, in best goeie doen was - ik fietste zelfs weer - en de huisarts ook geen bezwaar zag, ben ik toch meegegaan. Kamperen, heerlijk 24 uur in de buitenlucht in plaats van tussen 4 muren. Donderdag vertrokken, vrijdag op de plaats van bestemming, niet zelf gereden...wat kon er misgaan?

Wat meteen al mis was, was mijn uithoudingsvermogen; ik moest weer heel erg kallem an doen. 100 meter lopen is weer genoeg, daarna was het weer diep ademhalen en bijspijkeren. Ik heb mezelf meteen in standje slak gezet; keurig middagdutten en om 9 uur 's avonds sliep ik op mijn luchtbedje als een roos tot de volgende morgen.

Tot op woensdag. Ik zit achter de computer te googlelen en wordt van de ene tel op de andere duizelig, krijg stekende koppijn, zie meteen scheel en dubbel en zie alles draaien....precies op moment dat ik toch al een van mijn bijna dagelijkse ritmestorinkjes heb. Het was na 20 minuten niet over en alle anderen aanwezigen waren meteen in blinde paniek en gingen de dokter bellen. Die wist natuurlijk ook niet wat hij hoorde qua hart en begon meteen over repatrieren naar nederland...mijn ogen reageerden allebei normaal, dus doc zei doe maar pijnstiller erin en bloed laten prikken voor INR. Na 2 uur verging ik ondanks de opium toch nog steeds van de stekende pijn in mijn linkeroog, en alles wat ik zag bewoog. Dus weer dokter gebeld, die er nu genoeg van had en zei: ziekenhuis.

Binnen 10 minuten was de ambulance ter plekke. Vier begeleiders, drie voorin, een bij mij. Het was behoorlijk warm, daarvoor had de mevrouw de waterspuitbus, de 'spchut'; als u spchut zegt, spuit ik water, was de afspraak. De Franse wegen zijn in de Drome behoorlijk bochtig en niet overal egaal geasfalteerd. In de Franse ambulance word je dus op een luchtbed gelegd! Geweldige uitvinding. Ik heb in Nl ook op zo'n ambulancebrancard gelegen van Wageningen naar Utrecht. Nu weet ik wat ik op die plank gemist heb: het luchtbed.

Naarmate de rit langer duurde kreeg ik 'fourmis' (=mieren) in mijn rechterarm en om mijn mond en wang. De pijn werd alleen maar erger en ik moest echt mijn ogen dicht houden, anders werd ik kotsmisselijk. Eenmaal in het ziekenhuis ging ik daar gelijk aan de hartdinges. Etc etcetce. Hart ging vanzelf weer normaal sinusritme doen en ook vanzelf naar 70 ipv 130, dus ik zat niet zo in over het hart, maar omdat ondertussen ook mijn rechterhand gek en oncontroleerbaar ging bewegen dacht ik natuurlijk aan HELE ERGE DINGEN.

Gelukkig was collega Artizonbestuurder Ben inmiddels gearriveerd, om door de onverbiddelijke eerstehulpzuster naar buiten te worden gestuurd, want een monsieur hoort in een frans ziekenhuis niet in de buurt van de vrouwelijke patient te zijn als daar verrichtingen aan worden gepleegd.

Na lang wachten 2 dokters kwamen kijken en zeiden...kop goed, geen bloedpropjes oid.(Nee dat dankt je de donder met zoveel bloedverdunners.) Migraine Ophtalmique. Hier is fles met paracetamol, doen we via infuus en daarna zal het wel over zijn, en verdomd als het niet waar was: na een 1/2 uur kon ik de krant weer lezen. Dokter zei ook:heeft niks met hart te maken. Kans dat het binnenkort terugkomt erg minimaal. Mag lekker op vakantie blijven.

Ik heb meelij met iedereen die migraine heeft!

Vandaag lekkere wandeling gemaakt. Jasper is net aangekomen en ik krijg net van Tessel bericht dat ik weer oma word.

zondag 1 augustus 2010