Verhuisartsen

Ik heb een beetje rottige periode achter de rug. Ik kan al een jaar nauwelijks en nu zelfs helemaal niet werken, ik heb dus als zelfstandig ondernemer geen inkomen, mijn huurcontract is afgelopen en ik zou in eerste instantie per 31 december, maar toch in ieder geval op 31 maart mijn huis uitgezet worden en in de tussentijd lag ik te wachten op en ben ik inmiddels met heel erg veel tegenslagen en pech tergend langzaam aan het herstellen van een open hart operatie die niet gelukt is. Mijn mitralisklep is weer gaan lekken, mijn conditie is weer bijna net zo slecht als voor de operatie, mijn hartritmestoornissen nemen alleen maar toe in plaats van af en hetzelfde geldt voor de thoraxpijn, die nu, drie en een halve maand ná de operatie, pas echt onhoudbaar begint te worden. Eergisteren was ik op de huisartsenpost omdat ik ondanks de maximale dosis pijnstillers huilend over de grond kroop en niet wist hoe ik moest zitten, liggen bewegen of juist niet bewegen van de pijn in mijn rechterborst. Die doet al vanaf 2 weken na de operatie pijn alsof hij veel te strak tussen de platen van een mammografieapparaat geschroefd zit en het houdt maar niet op, integendeel. Gisternacht stond mijn kamer vol met ambulancepersoneel, omdat na ruim een week van een opnieuw regelmatig in storingsritme slaand hart, ik nu al continu ruim vier uur met een Atriumfibrillerend hart van ruim 160 p/m op de bank benauwd, zweterig en misselijk lag te trillen.

Wanneer houdt dit eens op? In ieder geval klopt de uitspraak van de Edese cardioloog "ach meisje, vier weken na de operatie ben jij al weer aan het werk" voor geen meter. Dat halve jaar, dat ze in Nieuwegein als richtlijn geven, begint er - wat ik niet hoopte - inmiddels meer op te lijken.

En ik wil zo graag actief revalideren, zelf iets DOEN om beter te worden, mijn oefeningen doen, fietsen, wandelen. Maar op deze manier schiet het echt niet op.

Waar ik wel heel blij mee ben is mijn nieuwe huisje. Een lot uit de loterij en precies op tijd. En een nieuw huisje betekent ook een nieuwe huisarts. Daar verheugde ik me erg op, maar let aub op de verleden tijd!

Hoe doe je dat? Ik heb in mijn best ruime kennissenkring van Wageningers, ik heb hier per slot van rekening jaren gewoond en gewerkt, mijn kinderen zijn hier naar school gegaan, rondgevraagd welke huisarts goed was. Meneer J. kwam met stip uit de bus. Ik woonde inmiddels al een week officieel in Wageningen, dus ik moest er nu toch ook eens echt werk van gaan maken. En een huisarts bellen, ook al logeerde ik in het zorghotel, dat kon ik toch al wel zelf? Nummer opgezocht, gebeld, 20 minuten in de wacht gezeten, na wat gebruikelijke vragen van de assistente kon ik dan een afspraak maken om de aanstaande donderdag te komen kennismaken met de nieuwe dokter. Dat kon helaas niet, want, zo liet ik mij met mijn stomme kop ontvallen, ik woonde sinds kort wel officieel in Wageningen, maar as donderdag moest ik voor controle naar de cardioloog Nieuwegein en o ja , ik logeerde in het zorghotel, nog een week.

O, maar dan werd het een ander geval, dan kon ik niet als patient worden aangenomen, want dan viel ik dus onder de zorg van de verpleeghuisartsen van het Pieter Pauw. Nou, a, dat had ik van de verpleeghuisartsen (die mij overigens tijdens mijn verblijf in het zorghotel gevraagd en ongevraagd zeer naar tevredenheid van zorg voorzien hebben, omdat mijn eigen huisarts immers een dorp verderop woonde en in tegenstelling tot andere in dorpenverderopwonende huisartsen van tegelijk met mij verblijvende hotelgasten natuurlijk in de 6 weken dat ik er verbleef, haar snuit niet heeft laten zien,)van de Pieter Pauw verpleeghuisartsen niet zo begrepen, want mijn indicatie was nl niet hoog genoeg. (Dus ze kregen ook nog eens geen cent voor de aan mij illegaal ? verleende zorg.)
En nou, b, over een week zou ik weg gaan uit het Pieter Pauw en in mijn eigen nieuwe huis wonen, in die 7 dagen kon ik dus mooi de nieuwe huisarts regelen.
Maar om dit of het voorgaande te vertellen kreeg ik van mevrouw J. geen gelegenheid, ik was een bijzonder geval en zij had de hoorn er al opgegooid.

Dus ik vertelde dit alles aan mijn coördinator bij het Pieter Pauw, die zag dat dit mij allemaal te veel werd en zelf met mevrouw J. zou gaan bellen om een en ander uit te leggen. Daar ging enige tijd overheen, want ook deze huisarts is op de tijden dat je kunt bellen bijna permanent in gesprek en als je moet bellen tijdens je werk en tussen de bedrijven door, is het een crime om de praktijk aan de lijn te krijgen, een praktijk die wat dit betreft sterk lijkt op mijn Edese huisarts en voor heel veel patiënten in de huidige tijd van computers, meerdere lijnen etcetce, 2010, internet, vooroorlogs lijkt. Moest een normaal bedrijf eens proberen om zijn klanten gemiddeld 10 minuten in de wacht te houden en alleen tussen 8 en 10 te laten bellen!

Ook de coördinatrice van het Pieter Pauw kreeg geen poot aan de grond, er moest contact opgenomen worden met de voorzitter van de Wageningse huisartsen, vanwege het speciale geval....en die is bereikbaar....inderdaad, uitsluitend telefonisch tussen 8 en 10 uur. En dat was het inmiddels geweest.

Vervolgens kwam mijn schoondochter langs, die het hele verhaal uit mij trok, zei 'ik rij er wel even langs' en 'smiddags terugkwam met de mededeling dat ik was ingeschreven als patient, maar mevrouw Jobse gaf wel uitdrukkelijk aan dat zij vond het het Pieter Pauw "het fout deed".

Fijn dacht ik...ik heb een huisarts en bovendien stond hij heel goed aangeschreven....

Maar nu de praktijk in de praktijk.
Kort hierop werd mij op de hartrevalidatie in het Ziekenhuis door de twee fysiotherapeuten aangeraden om zo snel mogelijk door een manueel therapeut mijn rib op zijn plek te laten zetten. De meer dan verschrikkelijke pijn in mijn rechterborst en bovenste deel van mijn borstkas zou daar wel eens aan kunnen liggen. Daarvoor moest ik wel bij de huisarts even een verwijskaart halen. Ik vroeg of dat niet zonder verwijskaart kon. Kan wel, maar vanwege mijn hartrevalidatie was met beter.

Dus ik belde direct de volgende dag de assistente. Slechts 10 minuten aan de lijn wachten, dat viel mee. Ik legde uit dat ik openhartoperatie, verwijzing door revalidatie, heel heel erg ondraaglijke pijn ....graag verwijskaart, kan het telefonisch. Nee het kon niet telefonisch (1), ik moest daarvoor op het inloopspreekuur komen. Kan het echt niet telefonisch, want er naartoe lopen, opzitten, wachten...met mijn pijn was dat geen makkelijke opgaaf. Nee, het kon echt niet telefonisch (2).

Dus ik direct naar het spreekuur, want dat ging om 9 uur dicht. Ik kom daar aan en mag mijn hele verhaal nog een keer doen aan een andere assistente. Het is erg druk in de wachtkamer. Mijn eigen huisarts is op vakantie. Vraag haar voor de zekerheid nogmaals "kan het dan echt niet telefonisch", Nee, het kan echt niet telefonisch (3).

Ik zit 1,5 uur in de wachtkamer als de assistente naar achteren roept 'dokter X is voor een spoedgeval weggeroepen.'En weer over gaat tot haar orde van de dag.
Tja, wat betekent dit voor mij. Blijven wachten, of morgen terugkomen? Ik ben hier voor het eerst, wat is wijsheid?

Deze vraag leg ik voor aan de assistentie, die het ook niet weet. Ik begin al langzaam te kreperen van de pijn, dus vraag nogmaals...kan ik toch echt niet telefonisch die verwijskaart? ( 4) Nee, dat had ze toch al gezegd, kan niet.

Mijn medewachtendne adviseren om toch maar te blijven zitten, dan zou ik in ieder geval die verwijskaart vandaag nog krijgen. Dat doe ik. Na 3,15 uur(sic!) , om kwart over elf ben ik nog de enige in de wachtruimte. Vreemd, ik was toch niet de laatste. Naar de assistente 'weet de dokter wel dat ik hier zit?'. 'Hoe heet u? Het systeem heeft een 9 achter uw naam gezet'. Ze zwijgt verder.

'Ja en? wat betekent dat?'
'Dat betekent dat u al geweest bent.'

Ik denk, maar zeg het niet, domme doos! Wie bedient hier dat systeem? Kan je niet gewoon zeggen dat je iets verkeerd hebt gedaan?

Enfin, na nog vijf minuten wachten kan de dokter mij zien, die zich verontschuldigt, maar daar heb ik, megaemotioneel als ik de laatste tijd ben hel normaal voor hartpatienten, nu even te veel tranen voor. Waar ik voor kom? HartOK-revalidatie- 2,5maanden extreme pijn -verwijskaart ? Juist. En wat zegt deze dokter vervolgens?

"Kon dat niet telefonisch?"

Dit was de tweede kennismaking met de praktijk van dokter Jobse.

Nu de derde. Ik denk een week later. Ik heb een hoestje opgelopen. Mijn thoraxpijn is al bijna niet te houden, maar dat hoesten, vooral 's nachts...killing. Ik maak een afspraak bij mijn nieuwe huisarts, want ik wil iets tegen de hoest. En, als ik er toch ben, vraag ik, kunnen we dan gelijk dat kennismakingsgesprek, waar het nog niet van gekomen is omdat ik daar indertijd nog te ziek voor was. Nee, was niet nodig, want het is nu te druk. Prima, denk ik. Ik voel me nou toch ook op zijn minst niet optimaal.

Ik leg de dokter uit dat ik normaal voor zo'n hoestje niet gekomen zou zijn, ook al is het snot groen, maar dat ik kom voor iets tegen de hoest. Hij luistert naar de longen, die schoon zijn, vraagt welke medicijnen in gebruik. Merkt op als ik zeg 2 x 160 Sotalol "Slik je die nog steeds?" en doet er verder het zwijgen toe terwijl hij op de computer iets doet. Ik vraag niets vermoedend "mag ik vragen wat gaat u voorschrijven?". Alsof hij erop gewacht heeft, barst hij uit "ja mevrouw Heijnen, als u zo gaat beginnen en u overal commentaar op heeft...zo werk ik niet!"

Ik had nog helemaal geen commentaar, maar hier heb ik het nondedju wel op! En drie maal is scheepsrecht, ik hoop voor hem, maar vooral voor mezelf, dat ik zo snel mogelijk een andere huisarts vind.

Helaas, we zijn twee weken verder en in de tussentijd word ik erg veel zieker. Mijn uithoudingsvermogen gaat met rasse schreden achteruit, de thoraxpijn neemt alleen maar meer toe en mijn brady-tachy syndroom uit zich op volle toeren, ik voel me ongelooflijk beroerd en lig voornamelijk uitgeput op de bank.

Heb ik zin, of heeft het zin om mijn huisarts hierover te bellen? Ik ben niet in staat om nu in deze toestand een nieuwe huisarts op te zoeken. En welke in godsnaam? In ieder geval een die ik gewoon per email vragen kan stellen, dat lijkt me wel zo praktisch vandaag de dag. In iedere geval een die ik mag vragen wat hij voorschrijft.
O ja, weetje wat hij had voorgeschreven? Doxycicline, 7 dagen, minidosis. Sinds wanneer schrijf je dat voor tegen hoest? Codeïne moest ik dus weer in het alternatieve circuit regelen.

Dat Jobse het nog veel bonter kan maken bleek later. Zie 'Bijscholing voor huisartsen'.