2006 Wat een verademing, die Maartenskliniek. In de eerste plaats kan bijna alles via de site. Info over voor na en tijdens de behandelingen. Maar vooral...afspraken maken! Ongelooflijk. Ze zouden een smak geld kunnen verdienen als ze dat stukje software aan huisartsen zouden verkopen!
Ik had binnen de kortste keren een afspraak voor een eerste consult. En stond stijf van de stress, want de woorden van mijn cardioloog indachtig, had ik ondertussen alles opgezocht op internet. En daar kan je ook MRI-scans vinden, met diagnoses en behandelplannen, dus ik wist precies dat er iets grondig mis was met mijn nek.
De orthopeed had geen behoefte aan het rapport van de radioloog, hij bekeek liever zelf de MRI-scan. Kijk, en daar hou ik nou van. Want ik heb ergens in mijn papierhoop nog een radiologierapport van mijn nek uit 1999, waaruit duidelijk bleek dat de van toen radioloog niet kon tellen. Hij zag vernauwingen en hernia's net een werveltje lager dan waar ze in werkelijkheid volgens de foto zaten....het epitheton slordig mag je dan gerust een understatement noemen: vervelend als je neuroloog op basis van de tekst dan het mes in iemands nek zet, dacht ik toen. Ik wist toen nog niet dat een -loog geen - urg is, en dus niet snijdt.
Enfin, de orthopeed deed heeeele andere onderzoeken naar mijn reflexen dan de neuroloog. Ja, dat verbaast u en mij inmiddels helemaal niet natuurlijk. Ook wilde hij aanvullende foto's, want als je een rug recht van achteren doorlicht kan je de hernia's helemaal niet zien. Hier werd ik al helemaal blij van, want de man legde mij het een en ander uit, wat mij ook nog eens bijzonder logisch in de oren klonk.
Ik had al nooit begrepen hoe radiologen het in hun hoofd halen om mensen met hernia's en wervelafwijkingen liggend te fotograferen, bijvoorbeeld.
Voor dat ik afscheid nam had ik nog één vraag aan de orthopeed: kon ik over twee weken op vakantie naar New York? Dat leek hem vooralsnog geen verstandig plan, maar hij kreeg straks de fotootjes, zou met zijn collega's overleggen en mij binnen een week bellen met zijn bevindingen.
Telefoon van de orthopeed
"Heeft u even tijd en zit u?"
Tijdens een telefoongesprek van zeker 45 minuten (Waar maak je dat nog mee?) bracht de dokter stapsgewijs het slechte nieuws. De vernauwing in mijn nek was gevaarlijk, als iemand me een klap op mijn schouders zou geven, zo van "hé Bries, hoe gatie?!" had ik kans op een dwarslaesie. Dus zo snel mogelijk opereren. Helemaal uitgelegd waarom dat pas over 6 weken kon, waarom ik in een somikraag moest gaan lopen, wat voor effect dat zou hebben en hoelang dat ging duren en ondertussen mij door mijn shock heengepraat. Ik ws immers naar de Maartens voor een second opinion en niet voor zoiets. Dit was wel even het andere uiterste van dr Vos...komt u over 4 maanden nog maar eens terug.
En ik kreeg ook meteen de data voor de afspraken voor het aanmeten van de kraag en de intakeonderzoeksdag.
Vanaf toen liep alles als een trein. De middag met preoperatieve onderzoeken en handelingen verloopt supergestroomlijnd. De zenuwen of vragen tussendoor? Is een speciale verpleegkundige voor. Je hebt nooit zin in een operatie en je staat stijf van de stress. Ik persoonlijk was als de dood dat dokter bibber de avond ervoor doorgezakt zou zijn of tijdens het snijden de slappe lach zou krijgen. Ik heb in mijn werk nogal wat groepen doktoren mogen onderhouden tijdens hun personeelsfeestjes, of meegemaakt tijdens privepartijtjes en in ploegen zijn deze types natuurlijk levensgevaarlijk. Daar kan geen kudde corpsballen tegenop. Dus ik had een beetje erg de zenuwen, maar zo'n sympatieke geoliede organisatie wekt bij mij althans veel vertrouwen. Ook de fantastische tijdschriften in de wachtkamers en de gratis prima koffie.
De Operatie.
Om 7 uur naar het ziekenhuis, om 9 uur onder het mes, om 12 uur op de intensieve care en om 13 uur waren de kinderen al gebeld dat het allemaal goed was verlopen.
's Nachts op de IC iedereen wakker laten schrikken, doordat mijn hart even idioot deed, maar ik was al zo bij de mensen dat ik de verplegers kon vertellen dat dat niet erg was. Wat ik geweldig vond is dat je niet hoeft te vertellen dat je moet plassen, ze controleren dat met een echo. Geweldig. En je krijgt een rubber bedpan, waardoor je geen gekke dingen met je rug hoeft te doen. Waarom hebben ze dit niet in ieder ziekenhuis???
2 Dagen op de afdeling. Dat was minder prettig, doordat er 1 verpleegster was die niet frontaal was aangesloten. Zo iemand die niet gegrijpt dat als jij zegt dat je moet kotsen er dan een bakje moet komen en dat ik niet uit mijn bed kan. Tja dan kan ik er ook niks aan doen als ik het bed onderspuug. Verder prima, ontbijtbuffet bijvoorbeeld. Na twee dagen mocht ik alweer naar huis.
Ontslaggesprek
Ook zo geweldig. Er was een speciale verpleegkundige die allerlei tips en trucs gaf over hoe de komende maanden te leven met de somikraag, want daar kan je je ( gelukkig) van te voren geen voorstelling van maken. Ze had een boek vol met afbeeldingen van handige hulpmiddelen. Ja, daar geniet ik van.
De resultaten
Na drie dagen GEEN ENKELE pijnstiller meer...wat een verademing! 6 Dagen na de operatie met rollator en zusje de stad in! Volledig continent! Hoe is het mogelijk!
Ja, niemand vertelt je dat je nog 8 maanden moet revalideren, en hoe behoorlijk beperkt je bent als je niet mag autorijden of fietsen en met die somikraag om. Maar ik was helemaal blij. Ook met alle hulp van familie, buren, vrienden, bekenden en onbekenden. Waar zouden we zijn zonder andere mensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten