Ik krijg de Zenuwen van de neuroloog

Ik heb in 2006 een 'nieuw stuk in mijn kraag' gekregen. Een spondylodese tussen C3 en C4, voor de kenners. Door alles wat ik toen heb moeten doen om adequaat geholpen te worden, heb ik zulke slechte ervaringen met bepaalde zorgverleners gekregen, dat het voor mij het beste is als ik dat verhaal hier ook eens opschrijf. Al vanaf 1998 ongeveer heb ik zenuwpijn aan mijn armen. Ik liet toen al spontaan voornamelijk volle flessen en glazen uit mijn handen vallen, wat hardstikke zonde is. Ik kan niet lang achter elkaar lopen zonder heel erge pijn in mijn nek en schouders te krijgen en denk dan 'ik loop toch verdikke niet op mijn nek!' Ik kon mijn plas niet echt ophouden en dat gold dat zelfs ook voor mijn poep. Altijd een bruine streep in de broek. En in het voorjaar van 2006 krijg ik opeens heel erg verschrikkelijke pijn in mijn nek. Het straalt helemaal uit naar alle vingers van mijn rechterhand. De enige manier om het nog een beetje draaglijk te houden is mijn beide onderarmen op mijn hoofd leggen. Een vriend van mij, die chiropractor is, zegt dat het wel lijkt of ik een nekhernia heb...nee, daar gaat hij niet aan manipuleren. Hij adviseert me naar de neuroloog te gaan. Maar eerst naar de huisarts. Ik wil pijnstillers, ik wil naar de fysiotherapeut en ik wil naar de neuroloog. Ja...je kan zoveel willen. Eerst moet ik zien dat ik uberhaupt mijn huisarts te spreken krijg. Gewoon bellen voor een afspraak zou je zeggen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Assistente Annemarie houdt haar telefoon volcontinu in gesprek. Niet even, nee dagen achter elkaar. Communicatiemiddelen die voor andere bedrijven - want wat is een huisartsenpraktijk anders dan een bedrijf? - inmiddels de normaalste zaak van de wereld zijn, worden hier niet ingezet. De praktijk is voor de klanten permanent ingesprek en sowieso slechts een klein deel van de dag bereikbaar voor 'nietspoedeisende' gesprekken. Maar als je dagen achterelkaar met om de 15 minuten proberen steeds langer dan een half uur achtereen de ingesprektoon krijgt, wordt je gesprek natuurlijk vanzelf spoedeisend. Er zit niets anders op, dan dat ik zelf naar de praktijk toega om een afspraak te maken. Als dat eindelijk gelukt is krijg is pijnstillers mee, want ik heb immers een spier in mijn schouder die vast zit, of zo. Ik ga het ermee proberen. In het weekend ga ik, omdat ik krepeer van de pijn, naar de huisartsenpost en krijg, na nauwelijks onderzocht te zijn, in ieder geval niet op reflexen, iets sterkere pijnstillers. Ik denk, nou, daar doe ik het dan tot maandag mee, want ik ga (ging) ouderwets als ik ben, liever naar mijn echte huisarts dan naar een vervanger. Inmiddels had ik wel zelf een afspraak met de fysiotherapeut gemaakt, want daar heb ik geen verwijskaart voor nodig. Ik wil alleen graag dat mijn huisarts hiervan op de hoogte is, ermee instemt, dit coordineert etc. Maandag start ik dus weer met een telefoneerpoging...dus de dag erna maar weer met de auto naar de praktijk voor het maken van een afspraak. Ik weet niet meer of het het tweede of het derde bezoek aan de huisarts is, waarop ik weer eens voor de assitente sta en zeg dat ik zwaardere pijnstillers wil en zo snel mogelijk gezien wil worden door de neuroloog. Ik heb verdikke een eigen bedrijf en kan me niet permitteren om weken mezelf te pappen en nathouden met dingen die niet helpen. Dan spreekt assistente Annemarie de gedenkwaardige woorden dat zíj (sic!) mij hetvolgende middel gaat voorschrijven, dat zíj het niet nodig vindt dat ik naar de fysiotherapeut ga en dat zíj mij alleen voorrang bezorgt bij de neuroloog bij een levensbedreigende situatie. Ik - op van de pijn en nachten niet slapen en haar op zijn zachts gezegd merkwaardige taakopvatting ( wie is er hier nou de dokter?) kan me niet meer inhouden en verzeker haar ervan dat ze wat mij betreft die levensbedreigende situatie - als ze zo door gaat - elk moment kan krijgen. Dan gaat ze wel pogingen doen om de poli neurologie aan de lijn te krijgen...dat is lastig...ze nemen verdikke niet meteen op! Tien minuten later heeft ze toch een afspraak geforceerd. Ik kan dezelfde middag nog terecht. De eerste ontmoeting van neuroloog Vos Dokter Vos hoort mijn verhaal aan. "Uitstralingspijn van uw pink naar uw duim? Dat kan niet mevrouw, want dat zou betekenen dat u meerdere hernia's heeft! Maar laten we eerst wat fotootjes en een MRI-scan maken." Ik denk...wat zullen we nou beleven, IK voel die pijn toch, hoe kun je dan zeggen "dat kan niet" en dan heb ik toch misschien meerdere hernia's!. Maar laten we de MRI-scan doen, dan weten we het. Ik maak, omdat het in Ede minstens zes weken duurt voor ik onder de scan terecht kan, via de bemiddelaar van Menzis een afspraak voor over 1 week in Lelystad. Petje af voor de Menzis-medewerker. Uiterst adequaat, het was binnen 15 minuten geregeld. Ik kreeg zeker vier plaatsen op waar ik binnen 3 weken terecht kon. De MRI-SCAN in Lelystad In Lelystad kreeg ik CD met daarop de complete scan mee, om aan mijn neuroloog in Ede te geven. Het rapportje van de radioloog werd separaat verzonden en zou er na 5 werkdagen zijn, dus men raadde mij aan om zo snel mogelijk een vervolgafspraak met dr Vos te maken. Tweede en laatste bezoek aan dr Vos Bij binnenkomst bleek dr Vos kwaad en niet zo'n beetje ook. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om die MRI-scan in een ander ziekenhuis te laten maken! Want: zo verdiende hij er niks aan! (Sic!) Ik was perplex! Dacht meteen, mooi voorbeeld voor je stagiair ben je vrind! En ik dacht nog wel meer dingen, maar ik wilde de uitslag van mijn MRI-scan en het behandelplan. Vos zei: "Hier is het rapport van de radioloog, maak daar maar een kopietje van bij de assistente en als het over vier maanden nog zo is, kom dan nog maar eens een keer terug!" Einde 'consult'. Voor zover hier van een consult sprake kan zijn, want als je de verrichte handelingen van dr Vos tot hun essentie terugbrengt, bestond zijn aandeel uit klagen over zijn inkomsten en het doorgeven van een briefje dat door een collega geschreven was. Vet betaald zou ik zeggen! Thuis las ik het rapportje van de radioloog. Maar eerst stopte ik de MRI-CD in mijn computer, want dat werd ook wel eens tijd. Vos had er niet eens naar gevraagd, dus hem niet eens gezien! Voor wat ik toen zag hoef je echt geen opleiding MRI-scans lezen gehad te hebben. Een nek die de verkeerde kant op krult, ruggenmerg dat op zeker drie plaatsen ingeknepen is en wervels die niet goed op elkaar staan en waar nauwelijks kraakbeen meer tussenzit: kortom duidelijk "AU!". Dan het rapportje van de radioloog. De vraag van Vos stond er duidelijk op "Radiopathie C8?". Het antwoord was ook duidelijk: cervicaal meerdere hernia's en op 3 niveau's zeer ernstige vernauwingen van het foramen (het gat in je wervels waar je ruggenmerg doorheen loopt), in plaats van 19 mm niet meer dan 9, bijvoorbeeld. Ja en verder stonden er nog wat tikfoutjes in, waaruit bleek dat ik wervels zou hebben die bij geen enkel gewerveld dier voorkomen, maar alla. In het antwoord stond dus gewoon dat de Vos geen gelijk had. Met dit briefje ging ik, gezagsgetrouw als ik ben, naar mijn fysiotherapeut. Die het aandachtig doorlas en zei "ga hier maar mee naar je huisarts, want ik kom nu natuurlijk niet meer aan je nek!". Verwijzing naar de Maartenskliniek Bij mijn huisarts vertelde ik mijn hele Vos-verhaal, liet de scan zien, waar ik enorm van geschrokken was, gaf het rapportje van de radioloog met de opmerking van de fysiotherapeut en haar commentaar was :"Ja, hier staat neuroloog Vos wel om bekend". Kijk, daar kan ik nou niet zo goed tegen! Verwijs me dan niet naar zo iemand als je dat weet! Ik verwijs mijn klanten toch ook niet naar iemand die er een zootje van maakt! Dus wat nu? Zij raadde nu opeens een geheel andere discipline aan: de orthopedie. In de Maartenskliniek. Ik kreeg een verwijskaart voor een second opinion. Ik ben nog steeds van mening dat ik de first opinion nooit heb gehad, trouwens. Volgens mij kan de gezondheidszorg meteen al een stuk goedkoper als we niet betalen voor niet ontvangen diensten, wanprestaties en uberhaupt alle medische fouten. (O, dit vind ik weer een GENIALE GEDACHTE van mezelf.) De Maartenskliniek is een geval apart, dus dat komt in het volgende blog.