Extra hulpmiddelen

Vanaf het moment dat ik het 'officieel' aan mijn hart had, kwam de mantelzorg bijna als vanzelf op gang. Ongelooflijk. Als je zo tussen de vette lappen op een operatie ligt te wachten kan je enorm opknappen van dingen als kaartjes en kleine kadootjes. Hartpatienten nemen elke, maar dan ook elke gelegenheid te baat om ongebreideld de huilsluizen open te zetten. Het schijnt dat het falend hart vocht afzet in longen en enkels en zo, maar in geen enkel boekje staat dat het hart als eerste de traanklieren tot de nok vult. Dit moet toch wel als een omissie in de hartliteratuur beschouwd worden.

Ik kan niet genoeg zeggen hoe enorm ik geboft heb met alle mensen om mijn heen, die beter dan ik de ernst van de situatie inzagen/inzien. In het ziekenhuis kwam ik een tamelijk oude mevrouw tegen, die al weken lag te wachten op een hartoperatie. Dan ben je moe. Ongekend moe. Soms nog te moe om je arm op te tillen. Te moe om 4 stappen te lopen. Dus deze dame van ruim 80jaar zei op een gegeven moment tegen haar dochter dat die beter naar huis kon gaan, omdat zij moe was. Zegt de dochter "Ja ma, we zijn allemaal wel eens moe!" Nou, dat zullen mijn kinderen en aanhang nooit zeggen. Integendeel, wat die allemaal voor extra werk verzet hebben en nog doen. Fantastisch.

Maar wij maken het de buitenwereld ook niet makkelijk, want inderdaad, je ziet er niks aan, aan de hartpatient. Ze zitten niet in het gips, hoogstens een steunkous, ze zijn niet geschilferd, hoogstens soms wat wit of hijgerig, wat ook weer verkeerd kan worden uitgelegd. Eergisteren stond ik in de lift met 3 bejaarden. Ik stapte als laatste in, waardoor de rest een beetje in moest dikken. Ik moest er op de eerste etage uit. Zegt een van die opa's tegen mij "ja, als je jong bent haal je de eerste etage niet zonder lift, he?". Inmiddels vind ik dat ik als vette 55-plusser en ook oma absoluut het recht heb om de rest van Nederland gevraagd en ongevraagd bij te scholen. En hij vroeg erom! Want verbaal kan ik nog wel knietjes uitdelen. Ik weet al niet eens meer wát ik gezegd heb, maar deze meneer laat het wel uit zijn hoofd om voortaan jonge dames aan te spreken.

Kijk en dan kom ik meteen op mijn gebrek, of overschot. Ik ben zooooo boos om wat mij de afgelopen jaren onder het motto van medische zorg is geflikt, dat ik het niet red om die kwaadheid uitsluitend in dit blog van me af te tikken. Iedereen die me een strobreed in de weg legt, krijgt van mij de volle laag, want ik kan me vaak niet meer inhouden. Vroeger wel. Vroeger was ik wat dat betreft veel beschaafder. Een binnenvetter kun je ook zeggen. Maar naarmate ik meer gewicht verlies (al 10 kilo minder dan een half jaar terug, niks als vocht) kom ik geloof ik steeds beter in mijn vel te zitten. En al die egocentrische tiepes die kwetsende en domme dingen zeggen, verstaan toch uitsluitend woordjes met hoofdletters, dus die kun je niet duidelijk genoeg van repliek dienen. "Nee jij wacht op een hartoperatie, lul!"

Mede daarom is het ook zo belangrijk om me buiten het eigen huis te vertonen met indrukwekkende medische hulpmiddelen. Zónder rollator word ik door bouwvakkers nog steeds nagefloten. Met rollator en op slaktempo begrijpen mensen tenminste dat er iets is waardoor ik zo sloom loop. Niet dat ik te koop wil lopen met een gebrek, integendeel. Maar het is gewoon nodig. Toen ik 4 jaar terug met een somikraag rondliep werd ik ook door blinde blonde kinderwagenmoeders van de sokken gelopen. Dus nou nog die nekkraag en een blindengeleidezweep en ik sla me er wel doorheen in de winkelstraat. It's a jungle out there!