Een lange week in de Gelderse Vallei

Ik ben eigenlijk helemaal niet zo'n zeur van huis uit, maar mij overkómen allerlei merkwaardige dingen.
Toen ik gelukkig op eigen initiatief opgenomen werd op de EHH (eerste hart hulp) van de Gelderse Vallei ging er een wereld voor mij open. Ik heb wel vaker in het ziekenhuis gelegen, maar dat was steeds heel kort, of in een heel goed ziekenhuis. 8 Dagen Gelderse Vallei was dan ook een openbáring, zij het dan niet in de bijbelse betekenis van het woord, wat je toch in een algemeen ziekenhuis op nog duidelijk christelijke grondslag, zou mogen verwachten.
Het begon allemaal prima, nou ja, niet wat mijn hart betreft, maar wel wat betreft adequate hulp op de EHH. De eerste nacht heb ik daar plassend en slapend doorgebracht. Bij het minste of geringste zuchtje van mijn kant kwam er een verpleger kijken of ik het allemaal alleen kon redden. En toen ik krijsend van de kramp in mijn benen - dat kwam van het plasinfuus - niet wist waar ik het zoeken moest, hebben ze dat met eindeloos geduld weggemasseerd.
Na het nachtje eersteharthulp 'mocht' ik naar de afdeling. Op Cardiologie was geen plaats, ik lag op neuro. Kijk, en dan ben je een buitenpatient, wat misschien een hoop dingen verklaart. In eerste instantie was ik erg blij. Ik dacht met mijn onbenullige kop, op cardiologie liggen kan altijd nog, maar op neuro2 gaan liggen....daar had ik niet in moeten trappen.

Eerst maar eens het eten. Daar valt toch een hoop te verbeteren volgens mij en dan heb ik het nog niet eens over het eten zelf, maar over de voederprocedure. De eerste twee dagen werd er voor mij bedacht wat ik moest eten. Op zich kan ik me voorstellen dat een nieuwe patient nog niet gelijk 'in het systeem zit'. Maar waarom krijg ik dan in hemelsnaam van dat kleffe witbrood, en andere dingen zoals worst van varkensvlees, wat ik nooit eet.
Enfin de derde dag kreeg ik een A4 waarop ik in moest aankruisen wat ik de volgende dag wil eten. Boven aan de kaart stond "geen dieet". Dat is vreemd, want niemand had mij daarnaar gevraagd. Dus ik streep het door en schrijf: geen suiker, geen varkensvlees, geen witte meelproducten. En daarna maak ik keurig vakjes zwart van de maaltijdingredienten die ik kan, mag en wil nuttigen. Het papier wordt opgehaald door een mevrouw die mij ontzettend boos toebijt: "Nou is het uw eigen schuld als u morgen niks te eten krijgt, want u heeft erop geschréven!"

Ik krijg ter plaatse een hartverzakking! Deze mevrouw is er toch om mij het leven als patient zo aangenaam mogelijk te maken?! Nou, dat blijjkt niet het geval. Niet alleen míjn verblijf, maar ook dat van andere patienten kan je met zeer eenvoudige middelen afdoende vergallen. Uitvoerig heb ik de tijd gekregen om dit te kunnen bestuderen en ik heb mijn bevindingen in de eerste plaats in simpele tips vastgelegd.

Tips voor het personeel voor het vergallen van het verblijf in de Gelderse Vallei:

Tip 1 met stip: Informatie. Geef de patienten totaal geen voorlichting over hoe een ziekenhuisdag verloopt, wat ze mogen, wat ze niet mogen, waar wat is, waar wie is, wat ze hebben, wanneer ze wat te weten kunnen komen en van wie en aan wie ze wat moeten vragen.

Tip 2: Het Belletje.
- Hang altijd meteen, zodra je iets voor een patient doet, het belletje buiten handbereik van de patient en laat het daar als je wegloopt. (De meeste verplegers op neuro2 kennen deze tip al.)
- Vertel vooral niet hoe het belletje werkt en waarvoor de patient wordt geacht wel of niet te bellen.
- Reageer gemiddeld pas na 20 minuten op een belletje (Ik heb het 6 dagen bijgehouden. Op Neuro is 20 minuten de gemiddelde wachttijd.)
- Ga, als je dan eindelijk binnenkomt in de kamer, direct naar het bed van een patient die NIET heeft gebeld.

Tip 3: Het Eten.
- Zorg voor zo klein mogelijke porties.
- Serveer zo zuur en hard mogelijk fruit. Vooral peren, kiwi's en druiven lenen zich hiervoor.
- Gebruik steeds dezelfde kruidenmix, maakt niet uit waarvoor: vis, kipfilet of slasaus.
- Serveer de groentensoep verzuurd en 'ontploft' en ontken vervolgens dat het niet te eten is.
- Zet dranken zo mogelijk buiten handbereik van de bedlegerige patient en doe nooit een dekseltje op warme dranken.
- Voer een patient die niet zelf kan eten niet, voordat je zeker weet dat het eten door en door koud is. ( Dit betekent dat je een hongerige patient die niet zelf kan eten, gemiddeld 30 tot 45 minuten wel laat 'genieten'van de geur van het kouder wordende eten. Pure marteling!)

Tip 4: NaZorg.
- Stuur een patient de deur uit zonder thuiszorg geregeld te hebben, zonder te zorgen dat de medicijnen op tijd thuisbezorgd worden, zonder informatie over wat de patient wel en niet geacht wordt te doen en bij welke omstandigheden en of welke veranderingen in het ziektebeeld de patient met welke spoed met welke hulpverlener contact kan opnemen. Laat staan dat je een emailadres of telefoonnummer geeft waar patient terecht kan met bijvoorbeeld bovenstaande vragen.

Dit waren maar vier kleine makkelijk uitvoerbare tipjes, zo uit mijn losse polsje. En ik zou ze nooit opgeschreven hebben op een openbaar blog. Want ongetwijfeld doet iedereen zijn werk goedbedoeld. Maar voor een ziekenhuis zou het toch minstens beterbedoeld moeten zijn. Ik zou het nooit opgeschreven hebben, als het niet zo heel erg lijkt op voor veel verzorgers vanzelfsprekend en ingesleten gedrag. Gedrag dat wellicht verklaarbaar is, maar nooit vanzelfsprekend mag zijn en eruitgeschuurd dient te worden.

Ja, en dan komen we op een heel ander onderdeel: de verpleegkundige begeleiding bij behandelingen en dergelijke. Een voorbeeldje: Hartkatheterisatie als je op Neuro ligt.Op de neuro-afdeling was men niet bekend met de procedure voor hartkatheterisatie. Ik zou die op maandag hadden moeten krijgen, maar had te lang of te kort of verkeerde medicatie gehad, dus dat betekende 2 dagen langer liggen en op woensdag doen. Dat vond ikzelf op zich niet verkeerd. Ik verkeerde toch nog steeds in shock over mijn lekkende hartklep en vond mezelf beter lekker veilig in het ziekenhuis, dan alleen thuis met een klepperend en fladderend hart.

Eén van de verplegers ging voor mij een folder over de procedure ophalen. Kon ik me inlezen. Ik vertelde dat ik de thoraxecho als een onwaarschijnlijk wrede foltering had ervaren en ook opzag tegen de katheterisatie. Was helemaal niet nodig zei de verpleging, want zo'n katheterisatie zou onder narcose plaats vinden.

Ik word door de afdeling verhuizing patienten naar de locatie voor de katheterisatie gereden. Mijn bedduwer kijkt of ze mij aan iemand kan overdragen. Nee dus, niemand te vinden. Zegt succes mevrouw en verdwijnt.
Na ongeveer 10 minuten komt en een mevrouw die mij met een ander naam aanspreekt. Ben ik blij dat ik kan praten! Ik was nog helemaal niet aan de beurt, pas over een uur. Ik was toch wel voor de katheterisatie? Jawel. Daarvoor krijg ik toch narcose? Nee hoor, hoe komt u erbij! En loopt weer weg. resultaat: ik lig rillend van angst en ellende op mijn bed en overweeg om op eigen kracht naar de afdeling terug te lopen.

Komt 5 minuten later terug. "Wij hebben u naar voren geschoven u bent er nou toch". Fijn. Eindelijk iemand die wel kan denken.

Naar binnen geschoven. Uitgekleed. Koud. Twee vrolijke mensen die zich aan mij voorstellen. Ik zeg dat ik narcose wil. Mevrouw, u voelt er niks van. Ik uitgelegd dat mij op Neuro iets anders is voorgespiegeld. Toen nam men de tijd om uit te leggen hoe het dan wel ging en dat ik echt geen pijn zou voelen of anderszins nare zaken.

Tijdens het met fraaie apparatuur kijken naar de conditie van mijn hart en vaten waren de medewerkers heel erg vrolijk lachend bezig met babbelen over blijkbaar een aanstaand feestje. Ik werd daar, hoewel ik het absoluut incorrect gedrag vind, toch een beetje vrolijk van, want blijkbaar was er aan mij op dat moment medisch niks interessants en daar kun je dan eigenlijk wel de conclusie uit trekken dat het best goed zit. Maar toch....

"Mag ik ook een beetje met u meegenieten? Wat is er zo leuk?" Toen realiseerden ze zich blijkbaar dat er geen doje op de behandeltafel lag en mocht ik met kijkinstructie meekijken naar alles en kreeg ik overdudelijke informatie.
Daar kreeg ik ook meteen te horen wat er aan de hand was. Waarschijnlijk helemaal voor de beurt gepraat, maar de man zei..U gaat naar Nieuwegein, waar ze uw klep minimaal invasief gaan repareren en als dat niet lukt krijgt u een nieuwe.

Dan kom je helemaal blij weer op de afdeling Neuro. Ik wist dat ik daar de eerste uren helemaal plat moest blijven liggen, dat ik zo veel mogelijk moest drinken en dus heel veel zou gaan plassen en daarmee de contractvloeistof uit mijn lichaam zou spoelen.

Ik had al wat daagjes ervaring op neuro, dus ik had de verpleging vantevoren gevraagd hoe ze dat zouden gaan aanpakken en voorgesteld mij een pak incontinentieluiers te geven, zodat ik me zelfstandig kon verlossen van de urine.

Onzin natuurlijk. Er werd een steek onder mijn billen geschoven. Dat is voor mij zeer onaangenaam, want ik ben rugpatient en kan echt niet lang op zo'n ding blijven liggen. Er zijn ook ondersteken die daar veel beter voor geschikt zijn, zeker op neuro zou je die verwachten. Enfin, na 15 minuten was de po tot de rand gevuld, dus ik druk op de bel. En na ruim 20 minuten wachten kon dus het hele bed verschoond, want plasje nummer drie kon ik niet ophouden.

"Geef me voor u wegloopt svp eerst zo'n luier zuster, want dit gaat niet goed." Nee, ik ga even de po schoonmaken en dan krijgt u die 'meteen' weer terug. Juist! Meteen betekent na een halfuur en dat betekent hele zaakje weer drijfnat. Tot drie keer toe!
En dan wordt de zuster pissig dat zíj het bed weer moet verschonen. Weer een mooi voorbeeld van een egocentrisch type met de empathie van een spoorbiels en een IQ niet hoger dan de kamertemperatuur.

Gelukkig kwam er 's avonds een hele lieve verpleegster met hoofddoekje. "Wat is hier aan de hand? Ik ga u eerst eens lekker wassen en dan krijgt u een schoon bed en incontinentieluiers en een groot zacht matje mevrouw Heijnen." vanaf dat moment kon ik me de rest van de avond en nacht zelf redden. De volle luiers kiepte ik naast het bed en ik heb niet meer ( stout stout!) op het belletje hoeven drukken. Je voelt je toch al zo lastig en machteloos als dat moet. Ik was wel des duivels. Wie geeft er in hemelsnaam het goede voorbeeld op die afdeling?

Op Neuro weten ze ook niks van hart, bloed en aderen. Daar vertel ik later nog iets heel leuks over.