helemaal niet in het struikgewas.... Nu denkt iedereen dat ik na de constatering dat ik een lekkende hartklep heb, ik helemaál de zenuwen zou krijgen....nou, dat verloopt merkwaardigerwijs heel anders. Zo'n lekkende klep hep ook se voordele.
In de twee weken voordat de diagnose werd gesteld, was ik zo flakey als een ui. Zat uren huilend in de auto op weg naar zuid-frankrijk. Toen was ik ook al wekenlang buitengewoon energieloos, zag er enorm tegenop dat ik over 2 maanden mijn huis uit moest en nog niks anders had, en dat we failliet gingen.
Toen ik eenmaal op de Eerste Hart Hulp lag, was ik beurtelings in shock (Grisis een lekkende klep, dat is echte heftig!)en opgelucht (zie je wel dat er wel echt wat met me aan de hand is). Daarna slokt het verblijf in het ziekenhuis met al zijn zorgjes ook emoties je even op. Vervolgens werd ik zeer behoorlijk boos op de huisarts, toen ik bijvoorbeeld de folder 'hartfalen en symptomen' onder ogen kreeg.
Eenmaal thuis aan het begin van het lange wachten, kon ik me met behulp van googlelen een beeld vormen van wat ik nou exact heb, wat eraan gedaan kan worden en wat de risico's zijn. Van alle aanvullende onderzoeken werd ik in eerste instantie blij, want behalve die klep mankeer ik niks. Werd weer gruwelijk boos toen kaakchirurg, paradontoloog en tandarts elkaar weer tegenspraken en nu merk ik dat ik met de dag vrolijker wordt. Niks winterdip.
Dat komt natuurlijk in de eerste plaats door alle geweldige hulp die ik van alle mensen om mij heen heb. AE neemt alle moeilijke post en perikelen met instanties uit handen. Buren en vrienden zorgen ervoor dat ik de hele dag op mijn bed kan blijven liggen als dat nodig is. Buurman Arie zorgt voor kachelhout, koffie en de klikoos en nog duizend andere kleine dingetjes. Buurvrouw Gea, hoewel ze nog geen zes maanden geleden een CVA heeft gehad, kookt 2 x in de week. Vriend Frans komt 1 dag per week aan huis culinair koken, Farima maakt 2 x per week schoon en Ineke vult alle gaten en hoeken van mijn koelkast met etenswaren of komt haar bordje lekker bij mij opeten. Dan hebben we het nog niet over Jasper, Suus, Hester en Alexander, die de hond voor hun rekening nemen en ook nog helemaal niet over Ria's en Lia en Liezen en Coby's en Harmen en Teeles en Wilmars en Bennen en Gerdies en Christa's en Tirza's en Tessels en al de anderen, die bezoeken, chauferen, boodschappen, opbeuren, mailen, zomaar een kaartje of films opsturen of stiekum lekkere dingen of bloemetjes bezorgen.
Kijk met zoveel mensen om me heen kán ik gewoon niet depressief worden. Geen tijd voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten